(0,7kB)    (0,7 kB)

UWAGA: SKRÓTY do przytaczanej literatury zob.Literatura

Ozdobnik

7. Szatan w człowieczym upadku
– a Trójjedyny

Opis autora biblijnego, przedstawiający dzieje upadku pierwszego człowieka w Raju, nie zostawia śladu wątpliwości. Zasadniczą rolę w doprowadzeniu do dobrowolnego odcięcia się od Bożej „miłującej Wszechmocy” (DeV 33) odegrał Szatan: „Wąż Starodawny, który się zwie Diabeł i Szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię” (Ap 12,11). On to wszczyna rozmowę z Ewą (Rdz 3,1). On też jako „mistrz w uwodzeniu”, (zob. Lb 31,8.16: o Bileamie ...!) podważa w świadomości człowieka wiarę w Bożą miłość (Rdz 3,4).

Gdy użyta ‘sztuka’ się udała, widząc że ci dwoje poddają się jego sugestiom w zasadzie bez żadnej walki, wsącza w ich serca – tym razem już zdecydowanie – „bakcyla sprzeciwu wobec Tego, który ‘od początku’ ma być przeciwnikiem człowieka, a nie Ojcem” (DeV 38). Tym razem Szatan nie waha się już ukazać człowiekowi Boga jako jego zdecydowanego wroga przez sam fakt, jakoby Bóg rzekomo obawiał się, iż człowiek mógłby stać się Jego groźnym konkurentem w ‘wyznaczaniu Dobra i Zła’ (Rdz 3,5).

Czy pierwsi rodzice widzieli Szatana zmysłem wzroku? Autor biblijny, który sam nie znał dokładnych szczegółów upadku w Raju, pisze poglądowo, wspominając w tym wypadku o „wężu ... najbardziej przebiegłym spośród wszystkich zwierząt, jakie uczynił Jahwe-Elohim” (Rdz 3,1). Jednakże ten aspekt opisu: widzenie wzrokiem – czy też tylko wewnętrzna walka w sumieniu, nie wkracza już w Prawdę Pisma świętego. Bóg natomiast udziela gwarancji siebie jako Prawdy objawienia samemu opisowi przedstawionego tu faktu:

Wszystko to rozgrywało się oczywiście w pierwszym rzędzie na terenie sumienia, owego „najtajniejszego ośrodka i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa ...” (GS 16). Jak autor biblijny miał to opisać inaczej, żeby opis był zrozumiały, tzn. poglądowy? Z kolei zaś Bóg nie objawia takich aspektów przedstawianych faktów, które miałyby za cel samo tylko zaspokojenie ludzkiej ciekawości ...

Szatan ‘atakuje’ oczywiście jedynie ‘z zewnątrz’. Nie ma on bezpośredniego dostępu do samego sumienia. Chyba że człowiek władzą swego samo-stanowienia otworzy mu swe ‘serce’ i go tam zaprosi, jak to się stało w przypadku Judasza: „A po spożyciu kawałka [Chleba] wszedł w niego Szatan” (J 13,27).
– Sama w sobie ‘pokusa’ rozgrywa się na peryferiach władz duchowych. One to stanowią o godności człowieka jako osoby: jego rozum, wolna wola, poczytalność. Do tego ‘poziomu’ człowieka jako Bożego Obrazu usiłuje dobierać się niestrudzenie Anioł Upadły.

Przytoczymy ponownie z wdzięcznością Jana Pawła II:

„Odczytując tekst biblijny ... o wieży Babel ... możemy wydobyć cenne elementy
do uświadomienia sobie tajemnicy grzechu.
– Wyrażenie to, będące echem słów św. Pawła o tajemnicy bezbożności [2 Tes 2,7], ułatwia nam zrozumienie tego, co tai się w grzechu, co jest mroczne i nieuchwytne.
– Grzech jest bez wątpienia aktem wolności człowieka; ale pod jego warstwą ludzką działają czynniki, które stawiają go poza człowiekiem, na pograniczu, tam gdzie ludzka świadomość, wola i wrażliwość stykają się z siłami Ciemności, które według św. Pawła działają w świecie i niemal go opanowują [Rz 7,7-25; Ef 2,2; 6,12](RP 14).

(5.7 kB)
Szczęśliwy Damian, przybrany przez obcych rodziców, którzy go otrzymali jako chorego z HIV-em. - „Byłem chory, a przyjęliście Mnie, ... adoptowaliście Mnie” ! (por. Mt 25,36).

Człowiek w pokusie dobrze sobie zdaje sprawę, że ulec ... nie musi! Jeśli upadnie, upadnie nie Kusiciel ‘zamiast’ niego, lecz on sam.
– Co Bóg mógł uczynić jeszcze – z miłości do swego żywego Obrazu: mężczyzny i kobiety, by człowiek nie upadł? Bóg im dał to nagląco sformułowane przykazanie-polecenie:

„Jednakże z drzewa poznania tego, co Dobre, i tego co Złe, nie wolno ci spożywać.
Wiedz dobrze, że z chwilą, gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz” (Rdz 2,16n).

Bóg może jedynie ostrzegać – i to też czyni (zob. wyż.: Boże ostrzeżenia). Bóg będzie też niemal krzyczał w wewnętrznym sanktuarium człowieka, by się nadchodzącej pokusie przeciwstawił i posłuchał Bożego przykazania, chociażby się to wiązać miało z pewnym trudem.
– Sam fakt przedłużającej się pokusy jest świadectwem Bożego działania w sumieniu człowieka – w tym jego wewnętrznym „sanktuarium”, w którym przebywa sam Stworzyciel, Kochający swój żywy Obraz i usiłujący odwrócić go od dopuszczenia się „zła w oczach Bożych”. Wystarczyło właściwie poprosić Boga o pomoc w przezwyciężeniu pokusy. Bóg by jej ponad wątpliwość udzielił. Jezus Chrystus, który jako Słowo Boże mówił do człowieka już w Raju, a tym bardziej odkąd dokonała się tajemnica Wcielenia Drugiej Osoby Trójcy Przenajświętszej, jest wciąż tym samym Bożym Słowem w ludzkim sumieniu.

Jako Jezus Chrystus, Syn-Słowo przypomina z naciskiem:

„Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie;
duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 26,41; Mk 14,38).

W tym samym duchu wypowiada się św. Jakub Apostoł i św. Piotr:

„Bądźcie więc poddani Bogu,
przeciwstawiajcie się natomiast Diabłu,
a ucieknie od was ...” (Jk 4,7).

„Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!
Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć.
Mocni w wierze – przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5,8n).

Gdybyż to pra-rodzice wytrwali w zawierzeniu Bożemu Słowu! Tymczasem oni ... przestali „wierzyć” Bogu, że jest miłością, gdy im proponuje, może i bardzo nagląco, ale nigdy nie zmusza, zachowanie swego przykazania, wręczonego im ponieważ tylko „On jest Dobry” (por. Mt 19,17). A oni – już oni, a nie dopiero ci do których przemawiał Jezus Chrystus, przestali wierzyć, względnie bardziej precyzyjnie: zawierzać – Bożemu Słowu, które całe było i Jest Miłością.

Dokładnie tak samo, jak to z niewyrażalnym bólem wypowiedział tuż przed swoją odkupieńczą męką Jezus Chrystus, Słowo-Boże-Wcielone:

„On zaś [= Duch Święty], gdy przyjdzie,
przekona świat o grzechu ...
O grzechu – bo we Mnie nie wierzą ...” (J 16,8n).

Jakżeż nie przytoczyć tu Jana Pawła II w nawiązaniu do tej właśnie wypowiedzi Jezusa, która ‘szarpie’ ludzkie serce:

„Wedle świadectwa początku, grzech w swoim pierworodnym wymiarze kształtuje się w woli – oraz w sumieniu człowieka przede wszystkim jako ‘nieposłuszeństwo’, czyli jako sprzeciw woli człowieka wobec Woli Boga.
To pierworodne nieposłuszeństwo zakłada odrzucenie – a co najmniej: odsunięcie Prawdy, zawartej w Słowie Bożym ... Jest to ... Słowo, ... które ‘było Bogiem’ ... ‘świat stał się przez Nie’ [J 1,1nn.10]. Jest to Słowo, będące również odwiecznym Prawem ...
– Kiedy więc Chrystus mówi w przeddzień swojej męki o grzechu tych, którzy ‘nie uwierzyli w Niego’, wówczas ta Jego wypowiedź, pełna bólu, jest również jakby dalekim echem owego grzechu, jaki swym pierworodnym kształtem wpisuje się ponuro w tajemnice stworzenia ...
– W świetle tej prawdy rozumiemy, że ‘nieposłuszeństwo’ zakłada w tajemnicy początku poniekąd tę samą ‘niewiarę’ : to samo ‘nie uwierzyli’, jakie powtórzy się w odniesieniu do tajemnicy paschalnej. Oznacza ono bowiem odrzucenie, a przynajmniej odsunięcie Prawdy zawartej w Słowie Ojca. Odrzucenie to wyraża się w czynie jako ‘nieposłuszeństwo’ dokonane na skutek pokusy, która pochodzi od ‘ojca kłamstwa’ [J 8,44].
– U korzenia ludzkiego grzechu leży więc kłamstwo jako radykalne odrzucenie Prawdy, zawartej w Słowie Ojca, poprzez które wyraża się miłująca Wszechmoc Stwórcy” (DeV 33).

Bóg zaś z całą pewnością nie pozbawi człowieka podarowanego mu podstawowego wyposażenia: daru samo-świadomości, samo-stanowienia, zdolności podejmowania odpowiedzialności. Byłoby to z Jego strony działaniem sprzecznym z sobą samym. Bóg „chce człowieka dla niego samego” – jako człowieka-osobę, a nie bezwolnego ‘robota’.

Pierwsi rodzice ostatecznie zamknęli się dla Boga. Przenieśli „zawierzenie” na „Ojca Kłamstwa”. Ich grzech stał się „otwarciem się tejże wolności – ludzkiego poznania i woli – wobec tego, który jest ‘ojcem Kłamstwa’ ...” (DeV 37). W tymże momencie Bóg musiał natychmiast opuścić ich serce. Ci dwoje pozostali sami, z całym balastem swej poczytalności i zaciągniętej winy – wiecznej, i kary – także wiecznej.

To co ‘zdobyli’ poprzez sprzeciwienie się Bożemu przykazaniu i w założeniu definitywne wyproszenie z swego serca Boga jako Miłości obdarzającej swym Życiem, polegało na tym:

„Zerwała więc z jego owocu – i zjadła.
Podała jednak również swemu mężowi, który był wraz z nią, tak iż on także zjadł.
I otwarły się oczy ich obojga: doszli do poznania, że są nadzy ! ...” (Rdz 3,6n).

W poprzednich rozważaniach nawiązywaliśmy już do owej „nagości” (zob. wyż.: Nagość – cudzołóstwo). Temat ten wróci jeszcze raz – z dużym pogłębieniem – w ostatnim rozdziale naszej strony (zob. niż.: Teologiczne znaczenie odzienia). Chodzi o to, że w chwili przez nich popełnionego grzechu ‘opadła z nich jak kurtyna’ szata godowa, jaką w Obliczu Bożym jest łaska uświęcająca. Nagość to człowiek w stanie grzechu ciężkiego. Odrzucił on zaofiarowaną mu przez Boga Przymierza ‘obrączkę ślubną’ – jako znak Bożej oblubieńczej Miłości. Tym samym człowiek utracił podarowaną sobie przez Trójjedynego ‘szatę godową’, tzn. stan łaski.


Pomijając już dojmujący ‘ból’ Boga wzgardzonego przez człowieka w najczulszym punkcie Jego „miłującej Wszechmocy Stwórcy” (DeV 33) i pomijając fakt, iż grzech jest „obrazą Boga sprawiedliwego – i miłosiernego” (APR 8), że jest „nieposłuszeństwem” względem Boga jako miłującego Słowa – pozostaje jeszcze jeden aspekt grzechu: Trójjedyny a Upadły Anioł – Szatan, Zwodziciel.

Upadek Bożego żywego Obrazu to ‘wygrana’ „Węża Starodawnego” (Ap 12,9) – na przekór Boga! Upadek człowieka, to ‘zemsta’ Szatana na Bogu, którego on u zarania własnego zaistnienia odrzucił raz na zawsze – świadomym i wolnym aktem swego samo-stanowienia. Całą zajadłość z tytułu tego, że w sposób nieodwracalny jest mu na wieki wieków źle, obraca on obecnie na człowieka, Boży Obraz. Szatan nie wytrzymuje z zazdrości, że przed człowiekiem staje szansa życia w komunii z Trójjedynym i dotarcia do Domu Ojca. Upadek człowieka to anty-satysfakcja dla jego zazdrości.

Upadek człowieka to sposobność dla pokonanego przez Chrystusa w Jego Ofierze na Krzyżu „Władcy tego świata” (J 12,31), by z ‘obfitości’ tego czym dysponuje: śmiercią – nagrodzić tych, którzy „do niego należą” (Mdr 2,24):

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć ...” (Rz 6,23).

„Także w ten sposób Bóg ukazuje, że ‘nie cieszy się ze zguby żyjących’ [Mdr 1,13].
– Tylko Szatan może się nią cieszyć: przez jego zawiść śmierć weszła na świat [Mdr 2,24] ...
... Zwodząc człowieka, prowadzi go do grzechu i śmierci, które ukazuje jako cel i owoc życia” (EV 53).

Gdyby wolno było – jeden raz więcej – skorzystać z silnego ‘antropopatyzmu’ w wyrażaniu się o Trójjedynym, można by powiedzieć, że Bóg ‘rumieni się’ w obliczu Szatana, stworzenia swej pierwotnej miłości – z powodu upadku człowieka, któremu zawierzył zamysł „komunii” Miłości i Życia z sobą jako swym Stworzycielem. Szatan „pokonał” – oczywiście ‘do czasu’, tegoż Boga! Jeden raz więcej udało się Szatanowi to, co czyni on nieustannie w swej szatańskiej nadgorliwości o ZŁO:

„... [szatan] od początku wykorzystuje dzieło stworzenia
przeciw zbawieniu,
przeciw przymierzu
i zjednoczeniu człowieka z Bogiem ...” (DeV 27).

Ozdobnik

C.   ‘ZAROBEK’ BOŻEGO OBRAZU
‘ZA GRZECH’

Ozdobnik

1. Grzech śmiertelny-ciężki

(20 kB)
Trójka dzieci w oczekiwaniu na wręczenie Ojcu świętemu Janowi Pawłowi II daru w czasie uroczystej Mszy św. 18. VIII. 2002 r. na Błoniach Krakowskich nazajutrz po poświęceniu sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.

Wypada poświęcić parę chwil spojrzeniu na rzeczywistość grzechu z kolei od strony człowieka, Bożego żywego Obrazu. Tu w pewnej mierze nieco łatwiej nam się wypowiadać. Któż z ludzi nie doświadczył być może niemało goryczy, gdy mu przyszło stanąć w obliczu Trójjedynego i rozliczać się ze swego postępowania? Rozważania niniejszej części zmierzają do określonego celu: pragniemy sobie uświadomić, jak to się stało, że Bóg zaczął objawiać się swemu żywemu Obrazowi coraz wyraźniej jako Boże Miłosierdzie. Z tego względu zajmujemy się przede wszystkim sytuacją pierwszego grzechu człowieka: tego w Raju. Bo tu rozegrał się pierwszy dramat między człowiekiem – a Trójjedynym, który człowieka – i tylko jego – stworzył z „przeogromnej swej miłości” (Ef 2,4)dla niego samego” (GS 24).

Tymczasem już ten pierwszy człowiek: mężczyzna i kobieta – próby na jakość miłości wzajemnej względem Trójjedynego nie zdał. Miłość zaś musi prędzej czy później znaleźć się w sytuacji próby. Inaczej trudno wyznawać, że jest on w ogóle ‘miłością’. Zarówno Bóg ma prawo do zweryfikowania, czy miłość stworzonego z tak wielką Jego miłością i dobrocią żywego Obrazu jest szczera czy nie, jak z kolei sam człowiek także ma prawo znaleźć się w sytuacjach zarówno lżejszych, jak i trudniejszych, w których będzie mógł z radością podjąć szansę wykazania się swą wiernością w próbie deklarowanej przez siebie miłości względem Stworzyciela.

Tragizm upadku człowieka płynie wprost z istoty ‘tajemnicy grzechu’ – w tym wypadku: grzechu ciężkiego-śmiertelnego. Zachodzi on wtedy gdy „dotyczy materii poważnej i który nadto został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą” (RP 17; KKK 1854-1864; itd.). Kościół uczy:

„Grzech śmiertelny jest – podobnie jak miłość – radykalną możliwością wolności ludzkiej.
Pociąga on za sobą utratę miłości i pozbawienie łaski uświęcającej, to znaczy stanu łaski ...” (KKK 1861).

Takim wyborem był akt wolności pra-rodziców w Raju. Grzech ciężki, zwany również śmiertelnym (por. RP 17; VSpl 69n), ma w sobie coś z nieskończoności. Człowiek, istota z natury śmiertelna i tylko przejściowa, podejmuje w grzechu śmiertelnym decyzję, której skutki sięgają natychmiast nieskończoności.

Ponadto zaś grzech śmiertelny ma to do siebie, że jest aktem z istoty swej definitywnym. Jan Paweł II przypomina w nawiązaniu do dyskusji na temat tzw. ‘opcji fundamentalnej’, problemu ‘poważnej materii’ grzechu śmiertelnego oraz udziału świadomości i wolności:

„... Z drugiej strony jednak ‘powinno się unikać sprowadzania grzechu śmiertelnego do aktu opcji fundamentalnej – jak się dzisiaj zwykło mówić – przeciwko Bogu’, rozumiejąc przez to wyraźne i formalne wzgardzenie Bogiem i bliźnim, czy też pośrednie i nieświadome odrzucenie miłości.
– ‘Mamy bowiem do czynienia z grzechem śmiertelnym także wtedy, gdy człowiek świadomie i dobrowolnie, dla jakiejkolwiek przyczyny, wybiera coś, co jest poważnym nieporządkiem.
– W rzeczy samej taki wybór już zawiera w sobie wzgardę Bożym przykazaniem, odrzucenie miłości Boga do ludzkości i całego stworzenia: człowiek sam się oddala od Boga i traci miłość.
– To nastawienie podstawowe może zatem ulec zasadniczej zmianie przez poszczególne akty.
Niewątpliwie mogą zaistnieć sytuacje bardzo złożone i niejasne pod względem psychologicznym, które wywierają wpływ na podmiotową poczytalność grzesznika. Jednakże od rozważań ze sfery psychologii nie można przejść do budowania kategorii teologicznej, jaką jest właśnie ‘opcja fundamentalna’ rozumiana w taki sposób, że przedmiotowo zmienia lub podaje w wątpliwość tradycyjne pojęcie grzechu śmiertelnego’ ...” (VSpl 70).

Dobrze będzie przytoczyć jeszcze następujące dopowiedzenie z encykliki Jana Pawła II ‘Veritatis Splendor’. Mianowicie Jan Paweł II cytuje w pewnej chwili również przez nas już parokrotnie przytoczony fragment swej uprzedniej Adhortacji Apostolskiej „Reconciliatio et Paenitentia – O Pokucie i Pojednaniu”:

„Wraz z całą Tradycją Kościoła nazywamy grzechem śmiertelnym ten akt, którym człowiek dobrowolnie i świadomie odrzuca Boga, Jego Prawo, ofiarowane człowiekowi przez Boga przymierze miłości, gdyż woli zwrócić się do siebie samego, do jakiejś rzeczywistości stworzonej i skończonej, do czegoś przeciwnego woli Bożej (conversio ad creaturam [= zwrócenie się do rzeczy stworzonej]).
– Może stać się to w sposób bezpośredni i formalny, jak w grzechach bałwochwalstwa, odstępstwa, ateizmu; lub w sposób równoważny, jak we wszelkim nieposłuszeństwie przykazaniom Bożym w materii ciężkiej” (VSpl 70; RP 17).

Ozdobnik

2. Tragizm pierwszego
– i każdego grzechu ciężkiego

W grzechu jaki zaistniał w Raju, gdy pra-rodzice zdający sobie sprawę, iż niosą w sobie w tajemniczy, a rzeczywisty sposób odpowiedzialność całego rodzaju ludzkiego za odpowiedź ‘tak’ względnie ‘nie’ w obliczu przymierza miłości jakie zaproponowała im „miłująca Wszechmoc Stwórcy”, ci dwoje podjęli w swym samo-stanowieniu decyzję na ‘NIE’. Nie pomoże tu odwoływać się do poziomu kultury wówczas jeszcze nie rozwiniętej, chociażby poprzedzającej epokę kamienia łupanego. Wraz z aktem stworzenia Bóg „bezpośrednio stwarza każdą duszę duchową” (KKK 366), a wraz z nią wielokrotnie już wspominane sanktuarium sumienia. Możemy jedynie przyjąć z najgłębszym przekonaniem wiary to, czego w tym względzie naucza Kościół. Przytoczymy trzy fragmenty ‘Katechizmu Kościoła Katolickiego’:

„Człowiek – kuszony przez diabła – pozwolił, by zamarło w jego sercu zaufanie do Stwórcy, i nadużywając swojej wolności, okazał nieposłuszeństwo przykazaniu Bożemu. Na tym polegał pierwszy grzech człowieka ... ” (KKK 397).

„Popełniając ten grzech, człowiek przedłożył siebie nad Boga, a przez to wzgardził Bogiem: wybrał siebie samego przeciw Bogu, przeciw wymaganiom swego stanu jako stworzenia, a zarazem przeciw swemu dobru. Stworzony w stanie świętości, człowiek był przeznaczony do pełnego ‘przebóstwienia’ przez Boga w chwale. Zwiedziony przez diabła, chciał ‘być jak Bóg’, ale ‘bez Boga i ponad Bogiem, a nie według Boga’ ...” (KKK 398).

„Pismo święte pokazuje dramatyczne konsekwencje tego pierwszego nieposłuszeństwa. Adam i Ewa tracą natychmiast łaskę pierwotnej świętości. Boją się Boga, utworzyli sobie fałszywy Jego obraz, widząc w Nim Boga zazdrosnego o swoje przywileje” (KKK 399).

Takie same będą odtąd skutki każdego grzechu śmiertelnego. Można by powiedzieć nieco poglądowo, że grzech śmiertelny polega na poprzecinaniu wszystkich możliwych ‘nici’, jakie wiążą stworzenie ze Stworzycielem. Ponieważ zgrzeszyć może jedynie osoba, mowa jest o takich ‘niciach’ pomiędzy Bożym Obrazem a Bogiem Miłością-Życiem, jakie wchodzą w grę w odniesieniach osób, w tym wypadku: Osób Boga Trójjedynego – w Jego zaofiarowanej człowiekowi komunii Życia i Miłości.
– Nicią najważniejszą łączącą Boży Obraz z Trójjedynym było życie w łasce uświęcającej. W grzechu zostaje ono natychmiast i całkowicie wygaszone – w sensie definitywnym.

To właśnie jest aspektem przerażającym, a rzeczywistym grzechu śmiertelnego: śmierć życia Bożego w ludzkiej duszy. Akt wolności człowieka ma w sobie taką moc, że Bóg zostaje z ludzkiego serca natychmiast i na stałe wyproszony.

Bóg, który zarazem jest istotą najbardziej ‘posłuszną’ ... swojemu stworzeniu, opuszcza ludzkie serce w tymże ułamku sekundy: pokornie, posłusznie, jednocześnie chyba wydając krzyk bólu. Nie tyle z powodu własnego sponiewierania, lecz w obliczu śmiertelnie tragicznego wyboru Dziecka swej miłości i swego bólu. Albowiem Boży Obraz dokonał tym samym wyboru za istnieniem w wiecznym – potępieniu, z którego nie ma powrotu!

To bowiem jest w grzechu śmiertelnym wszystko przerastającą „tajemnicą bezbożności” : ludzka osoba może poprzecinać wszystkie możliwe ‘nici’ wiążące ją ze Stworzycielem.
– Pozostaje jednak jeszcze jedna ‘nić’ – niezniszczalna, której nikt i nic przeciąć nie jest w stanie: nić istnienia. Jest to ta ‘nić’, na której każda osoba ... ‘wisi’. Nić tę trzyma miłująca dłoń Stworzyciela:

„Stworzył bowiem wszystko po to, aby było,
i byty tego świata niosą zdrowie:
nie ma w nich śmiercionośnego jadu...” (Mdr 1,14).

„Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka –
uczynił go obrazem swej własnej wieczności.
A śmierć weszła na świat przez zawiść Diabła
i doświadczają jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 2,23n).

Ozdobnik

3. Akt samobójczy: wybór na
potępienie – wieczne

Są ugrupowania pseudo-religijne, bazujące na ‘religii’ utworzonej nie przez Boga, lecz coraz innego człowieka, założyciela danego odłamu chrześcijaństwa, albo i nie chrześcijaństwa. Chodzi w tej chwili np. o Świadków Jehowy, Badaczy Pisma świętego i innych niektórych ‘wyznań’. Powiadają, że opierają się na Piśmie świętym, tymczasem z autentycznym Słowem-Bożym-Pisanym nie mają wiele wspólnego.

Wyznawcy ci twierdzą m.in., że nie ma nieśmiertelności duszy. Że człowiek zostaje w chwili śmierci unicestwiony. Że nie będzie zmartwychwstania. Ewentualnie że kiedyś wskrzeszona zostanie tylko pewna ilość ludzi spośród zmarłych jedynie z ich ugrupowania (pseudo)-religijnego itp.

Wszystko to są twierdzenia dokładnie sprzeczne z nauczaniem Pisma świętego. Ono bowiem mówi w sposób nie pozostawiający wątpliwości m.in. o tym, że wszyscy staną przed trybunałem Jezusa Chrystusa, ażeby zdali sprawę z czynów dokonanych w ciele (J 5,28n; Rz 14,10; 2 Kor 5,10. – Zob. też wyż.:  Techniki werbowania w Neo-religiach i sektach – i cały dalszy kontekst; a także: New Age - Reinkarnacja).
– Człowiek jest przecież „jedynym ... stworzeniem, którego Bóg chce dla niego samego [= dla tego człowieka](GS 24). Wola Stworzyciela jest tak ‘silna’, że dla niej nie istnieje problem śmierci biologicznej. M.in. dlatego nie może być mowy o unicestwieniu raz do życia powołanego człowieka: Bożego Obrazu – osoby.
– Natomiast człowiek – a nie Bóg zamiast niego, podejmuje swym wolnym wyborem jedynie decyzję za ‘plus’ czy ‘minus’ po swej śmierci, czyli za życiem wiecznym w zbawieniu w Domu Ojca, czy też życiem – równie wiecznym, ale potępienia.

W tej sytuacji rozumiemy słowa Jana Pawła II w nawiązaniu do grzechu człowieczego w jego odwróceniu od Boga. Jest to – w wymiarze życia duchowego – akt każdorazowo samobójczy:

„Grzech, jako zerwanie z Bogiem, jest aktem nieposłuszeństwa stworzenia, które,
przynajmniej w sposób pośredni, odrzuca Tego, od którego pochodzi i który utrzymuje je przy życiu;
jest to zatem akt samobójczy ...” (RP 15).

Grzech – to „odrzucenie Tego od którego” człowiek grzeszący „pochodzi” ! Jest to zatem sprzeczność w samym już ‘punkcie wyjścia’. Nic nie pomoże „odrzucić Tego od Którego [człowiek] pochodzi”. Oczywiście: Bóg opuści ludzkie serce, które nie życzy sobie, by nadal było „świątynią Boga” (1 Kor 3,16). Co się jednak wtedy stanie? Słowo-Boże-Pisane mówi o tym w jaskrawych słowach:

„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?
Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg.
Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście” (1 Kor 3,16n).

(14 kB)
Najważniejszy moment przy przyjmowaniu święceń kapłańskich: nałożenie rąk na poszczególnego święconego. W tym momencie biskup uobecnia sakramentalnie samego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. - Tutaj: święcenia kapłańskie u Księży Sercanów, Stadniki, 2003 r.

Wspominaliśmy o tym już w poprzedniej części (zob. wyż.:  Człowiek: świątynia Boga), i przyjdzie nam jeszcze niejednokrotnie wrócić do tego aspektu grzechu, aż do ostatniego rozdziału niniejszej strony włącznie. Z chwilą gdy Bóg – ‘Namiot’ ten wypełniony Duchem Świętym opuści, wypędzony z niego mocą samo-stanowienia człowieka w grzechu ciężkim, dotychczasowa świątynia staje się w tejże chwili rumowiskiem najgorszego śmiecia i nieczystości. Jednocześnie zaś zgliszcza te obejmuje w posiadanie natychmiast ... Szatan. A ten człowieka nie tylko nie ‘kocha’, lecz nakłada na niego od razu pęta niewolnictwa!

Zbuntowane poprzecinanie wszystkich ‘nici’ idących od „miłującej Wszechmocy Stwórcy” (DeV 33) do Bożego Obrazu, który dobrowolnie wystawił się na okłamanie ze strony Szatana, staje się w ten sposób decyzją samobójczą w najgorszym, a rzeczywistym słowa tego znaczeniu. Ludzka osoba nie życzy sobie, by ‘wisieć’ dalej na Stworzycielu, który nadal podtrzymuje ją z miłością w istnieniu i ‘funkcjonowaniu’.
– Człowiek w grzechu przecina ‘nić za nicią’, jakie go wiążą ze Stworzycielem: zdolność wzrastania fizycznego i duchowego, komponenty samego wyposażenia natury ludzkiej osoby: rozum, wolna wola, odpowiedzialność, itd., ewentualnie na końcu nawet i nić życia fizyczno-biologicznego. Nici te może człowiek faktycznie pozrywać.

Gdy już wszystkie zostały one poprzecinane, pozostaje jeszcze jedna – ostatnia. Tej jednak żadne ze stworzeń przeciąć nie zdoła: nić ... istnienia – na zawsze. Co prawda człowiek umrze śmiercią biologiczną, ale ona jest tylko progiem do życia – tym razem już wiecznego: na zawsze. Stworzenie nie jest zdolne anulować Boży akt stwórczy.

Sam zaś Bóg jest zbyt poważny. Gdy w swej najczulszej miłości obdarza swój żywy Obraz darem zaistnienia jako to „jedyne na ziemi stworzenie, którego Bóg chciał dla niego samego” (GS 24), z zamysłu swego nigdy już się nie wycofa.

Niejeden grzesznik by sobie ‘życzył’, żeby Boga nie było. Tego jednak uczynić się nie da. Bóg po prostu ... jest! Jest Miłością-Przymierzem dla swego żywego Obrazu. Miłość ta jest zarazem ‘mocna’. Miłość do jakiej Bóg uzdolnił ludzką osobę, nie może nie znaleźć się w sytuacji próby-na-jej-jakość. W przeciwnym wypadku nie byłaby godna siebie samej, byłaby też niegodna Boga!

W grzechu śmiertelnym Bóg opuszcza świątynię ludzkiego serca ... z niewyrażalnym bólem, posłuszny woli tego człowieka i jego decyzji: na zawsze. Człowiek staje ... „nagi”  w obliczu Boga. Spada z niego „szata godowa” (por. Mt 22,11n). Gdyby go w takim stanie zastała śmierć biologiczna, dalsze jego istnienie staje się zgodne z jego poprzedzającym wyborem: w odcięciu-się-od-Boga jako Miłości-Życia. Tym jest potępienie wieczne.

Bóg nigdy nie potępia. On jedynie zatwierdza ostateczny wybór swego żywego Obrazu, bezpośrednio poprzedzający chwilę przechodzenia-na-drugi-brzeg. Gdyby to był wybór grzechu śmiertelnego, Bóg jedynie stwierdzi:
!empt (0 kB)Dziecko mojego Bólu: niechaj ci się stanie według TWEGO słowa.
!empt (0 kB)Nie jest to Słowo MOJE !
!empt (0 kB)Bądź więc dalej, na zawsze, w swym definitywnym odejściu ode Mnie”
.

Oto finał grzechu ciężkiego: akt samobójczego – świadomie zamierzonego zerwania z Bogiem-Miłością-Życiem ... na zawsze!

Ozdobnik

4. Wydźwięki społeczne popełnionego grzechu

Jedynie krótko wypada przypomnieć (zob. już wyż.:  Wydźwięki rodzinne i społeczne), że każdy grzech, popełniony chociażby w samotności i ukryciu, prowadzi siłą rzeczy, na zasadzie ‘naczyń połączonych’, do obniżenia ogólnego ‘poziomu’ życia łaski u całego Ludu Bożego.

Niezależnie zaś od tego grzech staje się naruszeniem wszelkich w ogóle odniesień grzeszącego człowieka nie tylko do Boga, ale i pozostałych ludzi, którzy z jego grzechem nie mają nic wspólnego. Człowiek staje się wskutek grzechu osobistego zwykle nerwowy, odreagowuje swoją wewnętrzną klęskę, z którą mu nie jest dobrze, na otoczeniu ludzkim, a nawet na martwej przyrodzie, co już zupełnie przekracza wszelkie pojęcie. Jan Paweł II zwraca uwagę (zob. obszerniejsze omówienie Papieskie: RP 15n):

„Ponieważ przez grzech człowiek odmawia podporządkowania się Bogu, zburzeniu ulega również jego wewnętrzna równowaga, w jego wnętrzu wybuchają sprzeczności i konflikty. Zraniony w ten sposób człowiek niejako nieuchronnie narusza tkankę łączącą go z innymi ludźmi i ze światem stworzonym.
– Jest to prawo i fakt obiektywny, który potwierdza się bardzo często w psychologii i w życiu duchowym człowieka, jak również w rzeczywistości życia społecznego, gdzie łatwo można dostrzec skutki i oznaki owego wewnętrznego nieładu.
– Na tajemnicę grzechu składa się ta podwójna rana, którą grzesznik otwiera w sobie – i w stosunkach z bliźnim. Stąd można mówić o grzechu osobistym i społecznym...” (RP 15: koniec).

Ozdobnik

D.   WYBRANE WYPOWIEDZI BIBLIJNE
O GRZECHU

Ozdobnik

Pismo święte, czyli Słowo-Boże-Pisane, nie jest ‘podręcznikiem’ i nie ma zamiaru stać się nim, nawet podręcznikiem teologii. Nie jest ono też systematycznym wykładem np. wiary – temat po temacie. Nic dziwnego, że doświadczamy szczególnej radości – w Duchu Świętym, gdy natkniemy się na jakieś bardziej charakterystyczne zwroty biblijne, które naprowadzają na głębsze rozumienie Prawdy objawienia. Dotyczy to również rzeczywistości ‘grzechu’.
– Oto wyrywkowo garść takich wypowiedzi.

Ozdobnik

1. Z Księgi Jeremiasza

a. Jeremiasz (przełom 7/6 w. przed Chr.) piętnuje w pewnej chwili grzech apostazji, tzn. praktycznego wyrzeczenia się Boga prawdziwego – a oddawania czci bożkom, zwłaszcza tym czczonym w krajach najbliższych sąsiadów. W takim kontekście napotykamy na takie jego określenie:

„Ci, którzy mówią do Drzewa [= bożka wystruganego w drzewie;
bożek = wytwór ludzkiej pracy, a nie Boga Prawdy, jako źródła życia-miłości]
:
‘Ty jesteś moim Ojcem’, a do Kamienia [znów: bożka-wytworu; analogia na dziś:
m.in.: papieros, narkotyk, alkohol, seks jako szukanie-znajdywanie życia i miłości ...]
:
‘Ty mnie zrodziłeś’ [wmawianie wytworowi własnej pracy, że tutaj tkwi źródło życia i miłości
= Bóg prawdziwy; wbrew prawdzie bytu]
,
do Mnie zaś obracają się plecami, a nie twarzą,
a gdy ich spotka nieszczęście, wołają:
Powstań, wybaw nas’ !” (Jr 2,27; por 32,33).

Każdy grzech śmiertelny to odwrócenie się do Boga niejako ‘tyłem’, a nie ‘twarzą’. Gdy ktoś do drugiej osoby odwrócony jest ‘tyłem’, oznacza to zerwanie kontaktu osobowego. Tu nie będzie życia i bycia-‘dla’ tego drugiego! Oto rzeczywistość grzechu!

b. W innym fragmencie mówi tenże prorok Jeremiasz do tej samej grupy ludzi co poprzednio, przytaczając niejako słowa samego Boga. Mamy przed sobą jeden raz więcej fragment ‘samo-objawieniowy’ ze strony Boga:

„Jakąż nieprawość znaleźli we Mnie wasi przodkowie, że odeszli daleko ode Mnie?
Poszli za Nicością [= bożkami] – i stali się sami nicością” (Jr 2,5).

Trzeba było niewątpliwie niezwykłej odwagi, by wypowiedzieć Ludowi tamtych czasów i środowisku tamtejszego Ludu Bożego niewiernego – to właśnie słowo. Jego finałem mogło być ukamienowanie na miejscu. Jeremiasz określa tu ‘bogów’, którym powszechnie oddawano cześć boską w ówczesnym Kanaanie i w państwach sąsiadujących, łącznie z bożkami Babilonu i Egiptu, jako ‘Nicość’ [hebr.: hébel], czyli jako nie-Życie i jako nie-Miłość – w kontrastowym przeciwieństwie do Boga Izraela, Jahwe, który jest Bogiem Żywym i Bogiem Miłującym.

Efektem podążania za takimi bóstwami, których istota polega na nie-istnieniu i nie-kochaniu – jest to, że ich czciciele stają się coraz bardziej nie-istnieniem i nie-miłowaniem. Bóstwo obdarza niejako ‘tym na co je stać’. Skoro jego ‘istota’ polega na tym, że ono „nie-istnieje”, obdarza dokładnie tym właśnie: nie-istnieniem, czyli doprowadzaniem do zagłady.

Podobne określenia kultu bałwochwalczego spotykany na wielu innych miejscach Starego Testamentu (np. 4 Krl 17,15).

Ozdobnik

2. Z Księgi Izajasza

c. Bardzo znamienne, niejako ‘dynamiczne’ określenie rzeczywistości grzechu występuje w ostatniej części Księgi proroka Izajasza. Autor biblijny opisuje tu – być może pod koniec okresu Niewoli Babilońskiej (586-538) grzechy, które opóźniają zbawczą interwencję Boga na rzecz Ludu Bożego Wybrania z tejże niewoli. W tym kontekście widzimy następujące określenie sytuacji grzechu:

„Nie! Ręka Jahwéh nie jest tak krótka, żeby nie mogła ocalić
(Izrael poznawał-rozróżniał Jahwéh od nie-bogów po tym: czy ten ‘bóg’ zdolny jest ‘ruszyć-się-i-wybawić’, czy nie;
oto dynamika ich mentalności: mentalność konkretna, a nie abstrakcyjna)
,
ani słuch Jego tak przytępiony, by nie mógł usłyszeć.
– Lecz wasze winy wykopały przepaść między wami a waszym Bogiem;
wasze grzechy zasłoniły Mu oblicze przed wami tak, iż was nie słucha.
– Bo krwią splamione są wasze dłonie, a palce wasze – zbrodnią.
Wasze wargi wypowiadają kłamstwa, a przewrotności szepce wasz język ...” (Iz 59,1nn).

(18 kB)
Sztafeta pokoleń: miejsce w RODZINIE w szerszym znaczeniu - i dla dziadków, i dla rodzin ich dzieci, a niebawem ich wnuków. Rodzina - SZKOŁA głębszego człowieczeństwa!

Bóg wyznaje tu przez usta Proroka, że nie brak mu potęgi do ocalenia zniewolonych Judejczyków. Swego czasu tenże Jahwe wyprowadził Hebrajczyków pod wodzą Mojżesza z niewoli w Egipcie. Dzieło to było wynikiem „potężnej ręki” i „wyciągniętego ramienia” Jahwéh (zob. Wj 13,3.9.14.16; Pwt 5,15; 6,21; 7,8; 9,26; 26,8; Dan 9,15).

Z kolei zaś Bóg nie stał się „głuchy”, by nie dosłyszeć głosu gnębionych. W chwili powołania Mojżesza pod Synaj w krzaku gorejącym mówił Jahwe do niego:

„Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie
i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców,
znam więc jego uciemiężenie ...” (Wj 3,7).

Przeszkodą natomiast, która wstrzymuje Bożą ingerencję odkupieńczą, stają się grzechy. Bóg wyraża się o powstałej sytuacji stanu grzechu bardzo poglądowo: „Wasze winy wykopały przepaść” pomiędzy Bogiem a uciemiężonym Ludem.

W ramach zaś paralelizmu synonimicznego przedstawia Prorok tę samą rzeczywistość w drugim stychu nieznacznie inaczej: „Wasze grzechy zasłoniły Mu oblicze przed Wami, iż was nie słucha”. W tej sytuacji, dopóki nie nastąpi nawrócenie w sercu, Bóg nie może być sprzeczny ze sobą. Grzech jest wyproszeniem Boga z swego serca. Niemożliwe żeby Bóg mógł w tej sytuacji udawać, że grzech ‘nie zaistniał’!

W następnym wierszu przechodzi Bóg wprost do jaskrawego uświadomienia Ludowi swojemu wielkości jego przewinień. Wymienia ich zbrodnie, które całkowicie przekreślają szansę, by miał okazać się Wybawicielem. Bóg wskazuje tu na „ręce splamione krwią, a palce – zbrodnią”.

Dalsze wiersze tegoż rozdziału wymieniają szczegółowo coraz inne rodzaje przewinień, jakich dopuszczał się ówczesny Lud Boży (zob. Iz 59,1-15a). W tej sytuacji wysłuchanie próśb uciemiężonego Ludu byłoby działaniem sprzecznym z naturą Boga. Bóg bowiem wciąż czeka, aż sumienia podejmą skruchę, nastąpi nawrócenie i prośba najpierw o odpuszczenie grzechów. Wtedy dopiero pojawią się warunki do wysłuchania jęków uciemiężonego Ludu i wybawienia ich „wyciągniętym ramieniem”, jak to się działo za dni Mojżesza.

Ozdobnik

3. Z Kantyku Mojżesza (Pwt 32)

d. Na tej samej linii układają się charakterystyczne określenia grzechów, które dotyczą z zasady apostazji od Jahwe czyli są grzechami przeciw pierwszemu Bożemu przykazaniu, o jakich mowa jest w pożegnalnym ‘Kantyku Mojżesza’ : Pwt 32. Mojżesz uświadamia Ludowi Bożego Wybrania coraz inne świadectwa Bożej troskliwości, dobroci i miłości. Bóg okazywał się dla swego Ludu „Skałą”, Bogiem „wiernym, nie zwodniczym” (Pwt 32,4). Tymczasem Izrael w zamian odnosił się do Jahwe ze wzrastającą wzgardą:

„Zgrzeszyły przeciw Niemu ‘Nie-Jego-Dzieci’,
lecz ich zwyrodnienie, pokolenie zwichnięte, nieprawe” (Pwt 32,5).

W kolejnych wierszach wylicza Mojżesz coraz inne świadectwa Bożej Ojcowskiej miłości względem swego Ludu:

„Bo Jego Lud jest własnością Pana ...
Na pustej ziemi go znalazł ...
strzegł jak źrenicy oka.
Jak Orzeł, co gniazdo swoje ożywia,
nad pisklętami swoimi krąży, ... na sobie samym je nosi,
tak Pan sam go prowadził, nie było z Nim boga obcego...” (w.10nn).

W zamian spotkał się Bóg z całkowitym odrzuceniem siebie i apostazją:

„Utył Jeszurún i wierzga ... Boga, Stwórcę swego porzucił, zelżył Skałę, swoje ocalenie.
Bogami obcymi do zazdrości Go pobudzają i gniewają Obrzydliwościami [= uprawianiem kultu bogów cudzych].
Złym duchom składają ofiary, nie Bogu, bogom, których oni nie znają,
nowym, świeżo przybyłym, nie służyli im wasi przodkowie.
Gardzisz Skałą, co ciebie zrodziła, zapomniałaś o Bogu, który cię zrodził ...” (Pwt 32,15-18).

Trudno było o bardziej poglądowe przedstawienie grzechów popełnianych przeciw pierwszemu przykazaniu Boga. Obraz ten dotyczy oczywiście i wszystkich pozostałych Dziesięciorga przykazań.

Ozdobnik

E.   PERSPEKTYWY
‘PRZEBŁAGANIA’ BOGA

Ozdobnik

1. Jeszcze raz: tragizm grzechu
i słuszny Boży ‘gniew’

W naszych bieżących rozważaniach chcielibyśmy prześledzić fakt, jak to się stało, że Trójjedyny zaczął objawiać się coraz wyraźniej jako Bóg Miłosierdzia. Stwierdziliśmy już, że tragizm wszelkiego grzechu śmiertelnego-ciężkiego polega na tym, że jest wyborem w samym założeniu definitywnym. Sam człowiek nie musi bynajmniej sformułować swego zamierzenia aż tak jaskrawo: jako formalnego odrzucenia Boga na zawsze.

W ten sposób dochodzi do grzechu ciężkiego m.in. w przypadku ignorowania Boga jako ‘niegodnego’ uwzględnienia przy urządzaniu się na ziemi. Człowiek uzurpuje sobie prawo do arbitralnego ustalania Dobra i Zła: „bez Boga”, a nawet wyraźnie „wbrew Bogu” (RP 14). Mocą podarowanego sobie samo-stanowienia żywy Boży Obraz nie dopuszcza Boga do siebie, wyprasza Go z serca i tym samym świadomie wybiera życie w odcięciu od Boga. Zejście z tego świata z taką postawą wewnętrzną staje się świadomym i dobrowolnym wyborem za potępieniem – wiecznym.

Czy zatem końcem człowieka – z własnej winy całkiem zniekształconego Bożego Obrazu, ma być rzeczywiście zagłada-na-wieki w miejscu przeznaczonym dla potępionych, określanym przez Biblię jako ‘piekło’ ? Czyli czy dla człowieka z grzechem ciężkim na sumieniu pozostaje bezpowrotnie już tylko jedno: czekanie na dosłowne, definitywne spełnienie się ostrzeżeń, jakie nie tak rzadko powtarzają się w Słowie-Bożym-Pisanym pod adresem tych, którzy Bogiem gardzą i żyją z krzywdy bliźniego?
– Przykładowo można by tu przytoczyć chociażby następujące ostrzeżenia biblijne:

„Biada tym, którzy przydają dom do domu, przyłączają rolę do roli ... !
Biada tym, którzy rychło wstając rano szukają sycery [= trunek oszołamiający], zostają do późna w noc, [bo] wino ich rozgrzewa ...!
– ... Tak, Szeol [= miejsce potępionych] rozszerzył swą gardziel,
rozwarł swą paszczę nadmiernie;
wpada doń tłum miasta wspaniały, i wyjący z uciechy...
– Biada tym, którzy na postronkach od wołu ciągną nieprawość – i na powrozach uprzęży swe grzechy! ...
– Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro – złem;
którzy zamieniają ciemności na światło, a światło na ciemności ...
– Tym, którzy za podarek uniewinniają winnego, a sprawiedliwego odsądzają od Prawa ...
– Bo odrzucili Prawo Pana Zastępów i wzgardzili tym, co mówił Święty Izraela.
– Dlatego się rozpalił gniew Pana przeciw swojemu Ludowi,
wyciągnął na niego rękę, by wymierzyć cios, aż góry zadrżały...
– ... Mimo wszystko gniew Jego się nie uśmierzył,
i ręka Jego jest dalej wyciągnięta ...” (Iz 5,8.11.14.18.20.23.24n).

A cóż powiedzieć po usłyszeniu przypowieści Chrystusa o „chwaście i dobrym nasieniu”! Sam Jezus podsumowuje ją w słowach:

„... Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest Diabeł,
żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie.
Jak więc zbiera się chwast i spala w ogniu, tak będzie przy końcu świata.
– Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia
i tych, którzy dopuszczają się nieprawości,
– i wrzucą ich w piec rozpalony: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów ...” (Mt 13,39-42).

Taki sam wydźwięk niesie z sobą obraz, jaki Chrystus kreśli o Sądzie Ostatecznym:

„Wtedy odezwie się [= Syn Człowieczy, w swej chwale ...] do tych po lewej stronie:
Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
– Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; ... Byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; ...
– Zaprawdę, powiadam wam:
Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych,
tegoście i Mnie nie uczyni.’
– I pójdą ci na mękę Wwieczną, sprawiedliwi zaś do życia – Wiecznego” (Mt 25,41.43.46).

Ozdobnik

2. Bóg w podtrzymywaniu w istnieniu potępionych

Jest rzeczą jasną, iż Bóg nieustannie podtrzymuje w istnieniu również potępionych. Bo unicestwienia duszy nieśmiertelnej – nie ma. Bóg pozostaje wierny sobie samemu, ale i człowiekowi, którego „chciał dla niego samego” – z całym wyposażeniem jego natury, skondensowanym m.in. w władzy samo-stanowienia o sobie.

Co więcej, Bóg tym samym zobowiązał się do podtrzymywania zarówno Szatana, jak i potępionych ludzi w ich nienawiści do Boga i bliźnich. Brzmi to paradoksalnie. Ale taka jest rzeczywistość samego ‘bytu’. Każde stworzenie nieprzerwanie ‘wisi’ na Bogu. On wszystko i wszystkich nieustannie podtrzymuje w istnieniu.

Trudno tę tajemnicę zrozumieć, a przecież nie może być inaczej. Szatan – i każdy z potępionych ludzi, nie byliby w stanie nienawidzić Boga i bliźnich, gdyby Bóg nie podtrzymywał nieustannie ich zdolności do konsekwentnego samo-stanowienia, które w swym zaciętym odwróceniu od Boga pozostaje niezmiennie utrwalone na wieki wieków.

Jak bardzo Bóg szanuje wolną wolę tego stworzenia, które „chce dla niego samego” ! Sytuacja ta pozwala zarazem zrozumieć do ostateczności sięgające konsekwencje faktu, że nie ma życia w uniezależnieniu od Boga. On tylko jest Bogiem Życia – i Miłości. Jeśli z przelewającej się pełni swego Źycia zaczął powoływać do istnienia: kosmos i w nim człowieka, życie tych stworzeń jest od początku do końca jedynie uczestnictwem – z Bożego darowania siebie samego – w tajemnicy tego, Kim Bóg jest sam w sobie: jako Życie, które jest pełnią Miłości.

Ozdobnik

3. Czy istnieje możliwość przebłagania Boga?

Wypada podsumować kończący się kolejny etap naszych rozważań.

Zdajemy sobie sprawę z nieodwracalności losu, jaki zgotował sam sobie człowiek, Boży żywy Obraz – w sytuacji, jaka wytworzyła się wskutek popełnionego grzechu ciężkiego.
– A jednak próbujemy postawić sobie nieśmiałe pytanie: czy ten ‘los’ – w postaci dobrowolnie obranego ukierunkowania na potępienie ... wieczne, choć tak bardzo ‘zasłużonego’ z racji odrzucenia Bożej Miłości, ma być naprawdę ostatnim słowem istnienia człowieka: mężczyzny i kobiety?

(14 kB)
Widok gór i bardzo zachmurzonego nieba – z przedzierającym się przejaśneniem.

Musimy przede wszystkim z góry wykluczyć jakąkolwiek możliwość, by stworzenie – w tym również człowiek: żywy Boży Obraz, było w stanie przebłagać Boga w jakikolwiek sposób za wyrządzoną Mu w grzechu zniewagę.
– Stwierdzenie to dotyczy każdego grzechu, nawet tego najmniejszego – grzechu jedynie ‘powszedniego’. A cóż dopiero gdy w grę wchodzi grzech ciężki-śmiertelny! Powodem tego – przecież przerażającego stwierdzenia jest fakt, iż nie ma żadnej – w sensie absolutnym – proporcji pomiędzy Stworzycielem, który w grzechu zostaje do nieskończoności ciężko znieważony – a rzeczą względnie osobą, która jest Jego stworzeniem.
– Tylko ‘równy’ może ‘równego’ przeprosić. W pionie zaś: Bóg – a człowiek, nigdy równości nie będzie.

Ludzie są skłonni bardzo lekko traktować swoje przewinienia w obliczu Bożym: nierzadko z kpiną, uśmieszkiem i cynizmem. Usiłują usprawiedliwiać swoje złe uczynki, wmawiając sobie, że ‘to nic takiego’, że Pan Bóg nie jest taki ‘drobiazgowy’ i ‘nie traktuje naszych spraw zbyt poważnie’.

Taka opinia pozostaje jednak tylko nierealnym ‘życzeniem’, żeby się spełniła wola ‘nasza’, a nie Boża. Niezależnie bowiem od jakości człowieczego grzechu, każde sprzeciwienie się Bożemu oczekiwaniu jest w sensie ‘ontologicznym’ czymś tak bardzo niesłychanym, że nie znajduje żadnego usprawiedliwienia i nie daje żadnej szansy na odwrócenie zaistniałej odtąd sytuacji beznadziejności. Doszło tu przecież do zbuntowanego, totalnego przewrotu natury: rzecz, a tym bardziej ‘osoba’ będąca tylko stworzeniem – wystąpiła z buntem przeciw Temu, który ją powołał z nicości do istnienia z całą swą stworzycielską czułością. Przy czym ‘osoba’ ta (podobnie jak i każda stworzona ‘rzecz’) nadal nieustannie ‘wisi’ na Bożej „miłującej Wszechmocy”, bez której nie może ani przez moment istnieć, ani tym bardziej uaktywniać siebie samej.

Z tego względu trzeba stwierdzić, że w sensie najdosłowniejszym nie ma możliwości, żeby człowiek mógł Boga w jakikolwiek sposób ‘przeprosić’ za swój grzech – z chwilą gdyby sobie po jego popełnieniu jaśniej uświadomił, czego się właściwie dopuścił.

Ściśle biorąc, Bóg ‘powinien by’ grzesznikiem po jego zbuntowaniu się w ogóle już się nie zajmować. Zgodnie z logiką wydarzeń należało grzesznika w samym owym grzechu ‘przesunąć’ natychmiast w definitywne potępienie – wieczne. Tam jest ‘miejsce’ przeznaczone dla tych, którzy dopuścili się winy wiecznej i konsekwentnie ponoszą karę równie wieczną – bez szansy na jakąkolwiek odmianę. Byłoby to jedynie spełnieniem aktu wolnej woli człowieka w chwili grzechu, który odrzuca Boga i wyprasza Go na stałe z sanktuarium swojego serca.

Dla bardziej poglądowego uzmysłowienia sobie zaistniałej sytuacji można by sięgnąć do odniesień zdarzających się w szerszej rodzinie. Załóżmy, że teściowa obraziła się śmiertelnie na synową, bo ta odniosła się do niej obraźliwie. Teściowa powiada, że tej ‘smarkuli’ nigdy już nie przebaczy. Tymczasem natura człowiecza jednej i drugiej osoby jest taka sama. Między nimi istnieje tylko różnica wieku. W człowieczeństwie obie są sobie w pełni równe. Teściowa zaś zacina się w sobie i nie przyjmuje żadnego przebłagania, ani żadnych ‘przeprosin’ ...

Jeśli tak trudno o pojednanie w odniesieniach międzyludzkich, gdzie poziom natury jest dla obydwu stron dokładnie taki sam, to w przypadku: Bóg – a człowiek, chodzi o przepaść natur, której nic nie jest w stanie ‘wyrównać’. Zrozumiałe więc, że nie ma żadnych szans – w sensie ontologicznym, by stworzenie mogło Boga przeprosić względnie podjąć się jakiegoś dzieła dla zadośćuczynienia za zniewagę, jaką wyrządziło Bogu. Między zainteresowanymi ‘stronami’ zachodzi tu dysproporcja sięgająca nieskończoności – i nieporównalności: Człowiek-stworzenie świadomie i dobrowolnie wzgardził Stworzycielem i wyprosił Go ze swego serca, mówiąc Mu wprost: „Nie będę Ci służył”, oraz: „Nie życzę sobie, żebyś dalej we mnie jeszcze był”.

Toteż gdyby nawet człowiek doszedł w pewnej chwili do lepszego rozeznania, zadając sobie pytanie: „Czego ja się dopuściłem” !? – i chciał Boga przebłagać, wszelkie jego wysiłki dla przejednania Boga nie znaczyłyby w obliczu Boga absolutnie nic. Zachodzi tu brak jakiejkolwiek proporcji między Wzgardzonym – a pogardzającym.
– Toteż gdyby się nawet człowiek oblał benzyną i się podpalił, żeby tym samo-spaleniem siebie przejednać Boga w formie takiej ekspiacji za swój grzech, Bóg by tego ‘całopalenia’ nawet nie dostrzegł i nie wzruszyłoby ono Boga w najmniejszym stopniu. Człowiek jest za mały, żeby jego przebłaganie mogło się liczyć w oczach Bożych. Wzgarda Bogiem pozostałaby nadal zniewagą sięgającą nieskończoności.

Pytamy zatem ponownie: czy w tej sytuacji dalszy ‘los’ człowieka, obecnie grzesznika, będzie już bezpowrotnie przesądzony na wieki wieków?

Z punktu widzenia czysto ludzkiego musielibyśmy odpowiedzieć: tak! Człowiek w grzechu definitywnie pieczętuje swój los na wieki wieków.

A przecież: może to mimo wszystko nie jest jeszcze ostatnie słowo Boga w stosunku do człowieka, którego „miłująca Wszechmoc Stwórcy” (DeV 33) ... „chce dla niego samego” (GS 24)?

Ozdobnik

RE-lektura: część V, rozdz. 2b.
Stadniki, 15.XI.2013.
Tarnów, 21.IV.2022.

(0,7kB)        (0,7 kB)      (0,7 kB)

Powrót: SPIS TREŚCI



7.Szatan w człowieczym upadku – a Trójjedyny

C. ‘ZAROBEK’ BOŻEGO OBRAZU ‘ZA GRZECH’
1. Grzech śmiertelny-ciężki
2. Tragizm pierwszego – i każdego grzechu ciężkiego
3. Akt samobójczy: wybór na potępienie – wieczne
Zniekształcenia Pisma św. przez wyznawów Jehowy itp.

4. Wydźwięki społeczne popełnionego grzechu

D. WYBRANE WYPOWIEDZI BIBLIJNE O GRZECHU
1. Z Księgi JEREMIASZA
2. Z Księgi IZAJASZA
3. Z Kantyku Mojżesza Pwt 32

E. PERSPEKTYWY ‘PRZEBŁAGANIA’ BOGA
1. Jeszcze raz: tragizm grzechu i słuszny Boży ‘gniew’
2. Bóg w podtrzymywaniu w istnieniu POTĘPIONYCH
3. Czy istnieje możliwość przebłagania Boga?


Obrazy-Zdjęcia

Ryc.1. Szczęśliwy adoptowany Damianek na piesku
Ryc.2. Trójka dzieci z darem do Ojca świętego: Kraków 2002
Ryc.3. Święcenia kapłańskie Księży Sercanów – 2003
Ryc.4. Rodzina wielopokoleniowa: dziadkowie wraz z rodzinami dzieci
Ryc.5. Groźne widoki nieba w rozlegających się górach