Dnia 13 czerwca 2013 r. została odprawiona w Maryjnej bazylice Pielgrzymkowej „Divino Amore” (= Boża Miłość) przy Rzymie Msza św. w Pierwszą Rocznicę odejścia do Domu Ojca młodej matki – Chiara Corbella. Mszę świętą koncelebrowało 24 kapłanów, wiernych zaś uczestniczących w tej Ofierze Mszy św. było dużo ponad tysiąc osób, łącznie z wieloma młodymi rodzinami razem z dziećmi, jakie zjechały się przy tej sposobności z całych Włoch. Podobnie jak św. Gianna Beretta Molla, również Chiara złożyła swoje życie dla swego syna Francesco. W ten sposób stała się świetlanym przykładem matki, która za wszelką cenę strzeże życia swych dzieci.

W dzieciństwie i w wieku młodzieńczym Chiary Corbella, która przyszła na świat w Rzymie w 1984 r., nie było nic nadzwyczajnego. Jej dobrze usytuowani rodzice wiedli życie wiary. Należeli do Ruchu Odnowy Charyzmatycznej. Swym obu córkom przekazali wzór żywego zjednoczenia z Jezusem i Maryją. Hasłem życiowym Chiary stała się dewiza: „Piccoli passi possibili – Malutkimi możliwymi krokami do przodu”. Hasło to przyswoiła sobie z chwilą, gdy zetknęła się poprzez dni skupienia w Asyżu z duchowością Franciszkańską. Poznała ją – i polubiła.

Chiara wybiera się w pielgrzymkę do Medjugorje w intencji spotkania tego określonego młodzieńca, którego Bóg przeznaczył dla niej jako jej męża. Maryja ją od razu wysłuchała. Młoda 18 letnia Chiara zakochała się w Enrico Petrillo. Była przekonana i twierdziła: „Wyjdę za mąż za niego”. Okazało się jednak, że oboje musieli najpierw jeszcze osiągnąć określony stopień dojrzałości. W ciągu sześciu lat ich przyjaźni i narzeczeństwa były chwile nieporozumień, rozdzielenia, łez, a przecież każdorazowo oboje wracali do siebie. Dzięki pomocy pewnego Ojca Franciszkanina – Fra Vito (widać go na kolejnym zdjęciu poniżej) przeżywali oboje okres narzeczeństwa z Jezusem, aż wreszcie 21 września 2008 r. dali sobie Słowo swego Przymierza Komunii małżeńskiej.

Ich ślub był przepiękny. Bo zarówno narzeczona, jak i narzeczony byli do małżeństwa bardzo dobrze przygotowani.

„Przyjrzeliśmy się oboje swoim obawom – i przestaliśmy oczekiwać czegokolwiek od siebie nawzajem. W ten sposób uzyskaliśmy nieprawdopodobny spokój, a zarazem wielkie zaufanie w Bożą Opatrzność w przekonaniu, że ponad wątpliwość Bóg będzie nam towarzyszył na naszej wspólnej drodze”.

Tak wypowiadała się o wszystkim Chiara swoim przyjaciółkom.

Pierwsze oczekiwane Dziecko, Maria Grazia Letizia: urodzona i po pół godzinie zmarła dnia 10 czerwca 2009 r.

Już w kilka miesięcy po ślubie znalazła się Chiara w stanie błogosławionym. Jednakże już pierwsze badania za pomocą USG (badanie ultra-dźwiękowe) wykazało obraz przerażający. Oto słowa samej Chiary:

„Nie wszystko przebiega w życiu tak, jakbyśmy sobie tego sami życzyli. Pan ma nieraz inne zamierzenia względem nas, niż to sobie wyobrażamy. Widziałam wraz z lekarką ma ekranie USB, że sklepienie czaszki naszej dziewczynki się nie wykształtowało. Pani ginekolog wyjaśniła: ‘Tę wadę rozwojową mózgu określa się mianem anencephalia: brak sklepienia mózgu i części mózgu. Pomimo iż dziecko doskonale się poruszało, nie miało żadnych szans przeżycia”.

Dla lekarki Chiary nie było rzeczą łatwą, w jaki sposób przekazać takie rozpoznanie pacjentce. Jak bardzo zaskoczyła ją jej spontaniczna odpowiedź:

„Bóg nigdy błędu nie popełnia!”

Tym samym było rzeczą jasną, że przerywanie ciąży nie wchodzi w ogóle w rachubę.

„Chciałam dopomóc mojemu Dziecku, na ile to tylko było dla mnie możliwe, a w żadnym wypadku nie chciałabym ryzykować jego życia.
– Ale: jak o tym miałam powiedzieć mojemu mężowi?”,

stawiała Chiara pytanie samej sobie ...

„Spędziłam straszną noc i mówiłam do Jezusa:
‘Pragniesz obdarzyć mnie tym chorym dzieckiem, ale czemu dopuściłeś, że w sam raz przy tym badaniu nie mógł być obecny Enrico, a ja wiadomość tę otrzymałam sama? Czemu mnie prosisz, żebym mu o tym powiedziała ja sama’ ...?”

W tej sytuacji musiałam pomyśleć o Matce Boskiej. Również Ona poczęła Syna i musiała wyjaśnić tę trudną sytuację swemu Małżonkowi. Również Jej darował Bóg Dziecko, które do Niej nie należało, które miało umrzeć, a Ona miała widzieć, stojąc pod Krzyżem, Jej Syna na nim konającego.
– Tak doszłam do przekonania, że nie muszę zaraz móc wszystko zrozumieć oraz że Pan ma wobec mnie jakiś zamiar, którego obecnie jeszcze nie pojęłam.
– I wtedy to stał się pierwszy cud. Chwila, w której o tym powiedziałam mojemu mężowi, Enrico, stała się niezapomniana. On mnie objął i powiedział:

„Ona jest naszą córką, a my utrzymamy ją taką, jaką ona jest”.

Płakaliśmy dużo oboje razem, a przecież była to przepiękna ciąża, w której mogliśmy ocenić każdy poszczególny dzień, tzn. każde ‘rozrabianie’ małej Marysi.

Wskutek choroby dziecka wytworzyło się u mnie 7 litrów wód płodowych więcej. W supermarkecie zaczepiali nas nieraz ludzie i pytali, czy przypadkowo nie oczekujemy trojaczków. A nierzadko docierały do nas ponadto bolesne komentarze: ‘Oby Pani choć była zdrowa ...!’ Nikt nie był w stanie wyczytać z naszych oczu, cośmy przez to wszystko przeżywali. A myśmy byli naprawdę szczęśliwi w tym naszym bólu, bo modliliśmy się dużo oboje razem”.

Lekarka radziła Chiarze, żeby wyraziła zgodę na poród przez cięcie cesarskie, żeby w ten sposób nie narazić w żaden sposób życia matki. Jednakże Chiara zaufała w pomoc Bożą:

„Poród przebiegał naturalnie, prędko, chociaż boleśnie. W dwie godziny Maria przyszła na świat w sposób naturalny.
– Momentu, w którym ją zobaczyłam, nigdy nie zapomnę. Zrozumiałam, że na całe życie pozostaniemy związane z sobą. Prosiliśmy Jezusa, żeby się urodziła żywa, żebyśmy ją mogli ochrzcić. To było największym darem, jaki nam Bóg sprawił. Ten czas pół godziny był dla mnie niezapomniany. Były to jedne z najpiękniejszych chwil mojego życia. Gdybym ciążę przerwała, na pewno bym tego nie mogła powiedzieć.
– Ochrzciliśmy Małą imieniem Maria Grazia Letizia (= Maria-Łaska-Radość)”.

Enrico zwierzył się nam z tego, czemu obrali takie właśnie imiona:

„Imię Maria nadaliśmy naszej córce, bo Matka Boska nauczyła nas, że nie należy ona do nas i że wolno nam zwrócić ją Bogu.
– Miała się ona nazywać Grazia (= Łaska), ponieważ podarowała nam łaskę zrozumienia, że nie jest rzeczą ważną, jak długo człowiek żyje na tym świecie, a natomiast ważne jest to, że się urodził. Każdy dzień ciąży był łaską, bo odczuwaliśmy obecność Jezusa przy nas.
– Natomiast imię Letizia (= Radość) jest wyrazem tego, że podarowała nam przez tych dziewięć miesięcy tak wiele radości-w-cierpieniu, oraz że nasza miłość wzajemna bardzo przez nią wzrosła – wśród bólu.

Każdy człowiek ma jakąś misję do spełnienia. Maria Grazia tę swoją misję na tej ziemi już spełniła. Jednakże ona się nie skończyła, bo działa ona dalej z nieba dla nas.
– Każde serce ma swoją tajemnicę, której ty nie znasz, a zna ją Bóg. My byśmy nieraz chcieli być panami naszego życia, pragnęlibyśmy wszystko sami zaplanować i uchylić się spod tego, co jest krzyżem, jaki On nam zwierzył. Jednakże tylko wówczas, gdy zaakceptujesz tę Jego drogę w swym życiu, zdołasz pojąć tę tajemnicę.
– Myśmy w tym cierpieniu odkryli, że Boga naprawdę kochamy”.

Drugie oczekiwane Dziecko, Davide Giovanni: urodzony i po 38 minutach zmarły dnia 24 czerwca 2010 r.

Enrico wybrał się wraz z Chiarą w pielgrzymce do Medjugorje, by uprosić drugie dziecko. I nie musieli na nie długo czekać.
– Ciąża zdawała się zrazu przebiegać prawidłowo.
– Jednakże badanie USG wykazało, że dziecko ... pozbawione jest nóżek.
– W siódmy miesiącu ciąży zdiagnozowali lekarze ponadto, że niestety ujawnia się anomalia w układzie jelitowym, co uniemożliwiało jego przeżycie.

Bez wahania zdecydowali się oboje rodzice ponownie, żeby ciąży w żadnym wypadku nie przerywać.

Pani Dr. Salernitano, ginekolog Chiary, stanęła na to jak wryta:

„Nigdy jeszcze nie spotkałam człowieka, który by tak jak Chiara czuł się kochany przez Boga jako Dobrego Ojca!.
– Jej reakcja całkiem mnie zmieszała, gdy zobaczyłam, jak ona z uśmiechem na obliczu i w poczuciu absolutnej pewności również temu Dziecku powiedziała swoje ‘tak’. Pomimo cierpień wykazywała wielką wdzięczność”.

Lekarka była tak bardzo pod wrażeniem tej młodej pary małżeńskiej, że zaofiarowała im swoją przyjaźń:

„Odtąd nie jestem dla was już tylko lekarką, ale mam na imię Daniela. Jestem do Waszej dyspozycji przez okrągłych 24 godzin, ilekroć mnie tylko będziecie potrzebowali”.

Ale inni przyjaciele wycofywali się coraz bardziej. Ciężko doświadczeni rodzice musieli wysłuchiwać oskarżeń, że pewno mają problemy genetyczne, a nawet, że ich cierpienia są widocznie następstwem ich osobistych przewinień.
– Chiara i Enrico przeżywali pomimo kochającego wsparcia modlitewnego ze strony własnych rodziców wielkie osamotnienie i ciemności. Ale właśnie w tych bolesnych chwilach zrozumiała Chiara:

„Davide jest takim, jakim go zechciał Bóg. Chorym nie jest on, ale my, którzy nie chcemy przyjąć dziecka upośledzonego”.

Mały Davide Giovanni urodził się 24 czerwca 2010 r. Żył na tym świecie przez 38 minut. Można mu było udzielić Chrztu świętego – i mógł powędrować do Nieba. Enrico zaświadcza:

„Przez Davide – objawiło się nam samym całkiem na nowo życie wieczne. Dzięki niemu zrozumieliśmy, co w życiu jest naprawdę ważne: być kochanym – i dać się kochać.
– Nie można powiedzieć, żebyśmy tę ciążę znosili z łatwością, ale działo się to wśród wiele miłości i modlitwy”.

Jednej ze swych przyjaciółek zwierzyła się Chiara po tym porodzie ze swego wewnętrznego doświadczenia:

„Bóg jest większy niż największe nieszczęście, jakie by się mogło zdarzyć. Podaje Ci w darze całkiem nowy wymiar życia: wieczność”.

Trzecie oczekiwane Dziecko, Francesco: urodzony dnia 30 maja 2011 r.

Wbrew wszelkim głosom, które nalegały na ostrożność, zapragnęli Enrico i Chiara dalszego dziecka. W czasie pieszej pielgrzymki do siedmiu głównych Bazylik Rzymu modlili się o ten właśnie dar. I Bóg ich wysłuchał. Zapowiadał się nowy mały Obywatel na tej Ziemi – Francesco. Obraz USG wykazywał, że jest to Dziecko w pełni zdrowe. Obojgu małżonkom trudno było utrzymać swą radość!

Gdy jednak Chiara znalazła się w piątym miesiącu stanu Błogosławionego, rozpoznano u niej groźny guz na języku. Diagnoza brzmiała śmiertelnie groźnie: rozwija się nowotwór, rzadki rodzaj raka, bardzo agresywny, który zaczął rozprzestrzeniać się bardzo szybko. Rozpoznanie było jednoznaczne: należy natychmiast rozpocząć leczenie.
– Ale Chiara wraz z Enrico zadecydowali, że będzie ona kontynuowała rozwój ciąży bez jakiegokolwiek ingerowania w jego przebieg. Chiara napisała do ich wspólnego kierownika duchowego, Franciszkanina P. Vito:

„Enrico wraz ze mną zostawiamy wszystko Jezusowi”.

Młodzi rodzice nie dopuszczali nawet nalegania ze strony pani ginekolog, żeby wdrożyć rozwiązanie już w 8 miesiącu – po to, by Chiara mogła rozpocząć wreszcie terapię swojej choroby. Miało to być także przez wzgląd na dobro Dziecka.
– Dnia 30 maja 2011 r. urodził się Francesco, chłopiec w pełni zdrowy.

Chiara poddała się od razu nieodzownym terapiom chemii oraz naświetlaniom. Ale wszystko to było już ... za późno. W marcu 2012 r. dowiedziała się, że jej choroba nowotworowa weszła już w stadium końcowe: obecnie nie dało się już nic więcej uczynić

Młodzi małżonkowie zapragnęli zawierzyć swoją rodzinę ponownie Matce Boskiej. Polecieli wraz z dużą grupą przyjaciół i krewnych do Medjugorje. Sama Chiara nie oczekiwała dla siebie na żaden cud odzyskania zdrowia.

„Proszę tylko o dar, żebym żyła i cierpiała w Łasce”.

Matce Chiary udało się zapośredniczyć spotkanie z Widzącym Ivan Dragicevic. Gdy Ivan, sam ojciec trójki dzieci, usiadł naprzeciw śmiertelnie chorej Chiary, zamilkł całkowicie. Również on nie wiedział, jakby pocieszyć tę młodą matkę. Wtedy ona postawiła mu pytanie:

„Gdybyś Ty miał możliwość wyboru, żeby dziś jeszcze pójść do Matki Boskiej, albo też pozostać tu na ziemi przy swej rodzinie, poszedłbyś do Niej?”

Ivan odpowiedział bez zawahania: „Tak”. To wystarczyło Chiarze, by powrócić z Medjugorje z całkowitym wewnętrznym pokojem i poddaniem się w swym cierpieniu Woli Bożej.

Wskutek terapii naświetlań Chiary wystąpiło zapalenie tchawicy i przełyku, tak iż niemal nie mogła już przełykać. Przerzuty rozprzestrzeniły się w mięśniach, przez co młoda matka utraciła prawe oko. Wnet dał znać o sobie przerzut raka do płuca, tak iż Chiara oddychała z dużymi trudnościami. Do tego dołączyło się zapalenie płuc.

Dla uniknięcia żaru ciepła w Rzymie spędziła Chiara ostatnie miesiące życia w domku wiejskim swej rodziny w pobliżu morza.
– Enrico, Francesco, O. Vito i jej rodzice byli przy niej. Ojciec Fraciszkanin odprawiał tu codziennie Mszę świętą. obecni adorowali Pana Jezusa i modlili się wiele godzin przed Jezusem w Najświętszej Eucharystii. Wszyscy jej przyjaciele, którzy ją odwiedzali, wracali do siebie z większą radością, niż w chwili przyjazdu do niej.

Na pierwsze urodziny małego Francesco napisała Chiara do niego List, który nazwać można jej duchowym testamentem:

Słowo pożegnalne: Testament matki Chiary dla jej syna Francesco na jego Pierwsze Urodziny Pierwsze Urodziny Francesco: 30 maja 2012 r. Matka Chiara odjechała do Nieba dnia 13 czerwca 2012 r. „Kochany Franusiu, Dziś masz jeden rok życia. Zadaliśmy sobie pytanie, co by Ci dać w podarunku, co by przetrwało poprzez lata. Zdecydowaliśmy się napisać do Ciebie List. Stałeś się wielkim podarunkiem dla naszego życia. Bo dopomogłeś nam wyrosnąć ponad nasze ludzkie granice. Wśród tych niewielu spraw, jakie mogłam zrozumieć przez te minione lata, mogę jedynie powiedzieć, że ogniskiem naszego życia jest miłość. Jesteśmy przecież zrodzeni przez akt miłości. Żyjemy po to, żeby miłować oraz żeby być kochanymi, a umrzemy, żeby poznać prawdziwą miłość Boga. Celem naszego życie jest: kochać i być zawsze gotowym do miłowania drugich, tak jak sam tylko Bóg może Cię tego nauczyć. Miłość Cię spali, ale jest rzeczą piękną, dać się spalić jak świeca, która zagaśnie dopiero wtedy, gdy dopali się do końca. Cokolwiek byś czynił, będzie to miało sens jedynie wtedy, gdy będziesz to spełniał z myślą o życiu wiecznym. Gdy będziesz naprawdę kochał, zauważysz, że nic do Ciebie nie należy, bo wszystko jest darem. Jak mówi św. Franciszek: przeciwieństwem miłości jest chęć posiadania. Myśmy kochali Marię i Dawida, a i Ciebie ukochaliśmy. Ale równocześnie wiedzieliśmy, że nie należycie do nas. Wszystko, cokolwiek posiadasz, należy nie do Ciebie. Wszystko jest podarunkiem Bożym. Nie trać nigdy ochoty ani odwagi, mój synu! Bóg nigdy Ci niczego nie odbierze. Jeśliby Ci coś zabrał, uczyni to po to, żeby dać Ci w zamian o wiele więcej ... Dzięki Twoim Rodzeństwu: Marii i Dawidowi – zakochaliśmy się w życiu wiecznym. Wiemy, że Ty jesteś czymś szczególnym, i że masz wielką misję do spełnienia. Pan chciał Cię od wieczności, i On ukaże Ci drogę, jaką masz kroczyć, jeśli Mu otworzysz swe serce. Zawierz Jemu. To Ci się opłaci. Mama Chiara”

Na niewiele godzin przed jej śmiercią, gdy Enrico widział, jak jego ukochana małżonka tak bardzo cierpi, pomyślał on o słowach Jezusa:

„Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,30).

Zapytał więc Chiarę:

„Skarbie, czy jest tak rzeczywiście, że Krzyż Jezusa jest ... lekki?”

Chiara odpowiedziała słowami wychuchanymi, ale ze swym zwyczajnym uśmiechem:

„O tak, jest ono lekkie – i bardzo słodkie!”

Widok tak wielkich cierpień Chiary sprawiał Enrico mękę. Zapewniał ją co chwilę:

„Gdybym mógł, oddałbym moje życie dla Ciebie”.

Chiara dobrze rozumiała swego małżonka:

„O tak, jest mi lekko, idę do obu naszych dzieci do Nieba”.

Koło południa, dnia 13 czerwca 2012 r., O. Vito celebrował ostatnią Mszę św. W niewiele minut po przyjęciu Komunii świętej, o 12.30 godz., umarła 28-letnia małżonka i matka. Śmierć ta była czymś więcej niż pełnią pokoju.

Jej małżonek zaświadcza:

„Zobaczyliśmy, jak Chiara umiera szczęśliwa i z uśmiechem na wargach. Ciężko mi się doczekać chwili, gdy w niebie ponownie się zobaczymy”.

Swemu synowi zostawiła te słowa:

„Ja idę do nieba, żeby zatroszczyć się o Marię i Davide. Ty zostajesz z Tatusiem. A ja będę się tam modliła za was”.

Gdy któryś z dziennikarzy zapytał Enrico, co kiedyś powie synowi o Chiarze, ten odpowiedział:

„Ja na pewno powiem Franusiowi, jakie to pięknie, gdy człowiek Bogu pozwoli kochać siebie. Jeśli jesteś kochany, potrafisz wszystko. To jest rzeczą najważniejszą w życiu: pozwolić żeby cię kochano. To właśnie czyniła Twoja Mama. A wtedy możesz umierać kiedyś szczęśliwie”.

W nawiązaniu do pierwszej rocznicy w Rzymskim Sanktuarium Maryjnym Divino Amore złożył Enrico świadectwo o żywej wierze swojej małżonki. Dwuletni Francesco, którego Enrico trzymał na ramieniu, chciał koniecznie mówić do mikrofonu ‘razem z Tatą’.

Przy tej sposobności znalało się tam kilka Sióstr ze Wspólnoty Misjonarzy Rodziny Maryi (= chodzi o Wspólnotę Misyjną Rodziny Maryi. Z ich właśnie czasopisma: Triumf Serca – pochodzi niniejszy artykuł). Mogły one zapoznać się na miejscu z rodziną Chiary oraz samym Enrico. Dzięki temu mógł powstać nieniejszy artykuł.

Na uroczystości pogrzebowej Chiary w dniu 16 czerwca 2012 r. w Rzymie, której przewodniczył Kard. Vellini, uczestniczyło ponad tysiąc wiernych. Chiara wyraziła życzenie, żeby ją pochowano w sukni ślubnej – jako Oblubienicy, która czeka na Pana z zapaloną lampą.
– Wyraźnie też życzyła sobie, żeby nie kupować kwiatów doniczkowych, ale poustawiać przy jej trumnie wiele kwiatów ciętych, żeby każda rodzina mogła zabrać sobie taki kwiat do domu na pamiątkę tego, że wszystko w naszym życiu jest darem Bożym.
– Wszyscy, którzy uczestniczyli w tym pogrzebie, musieli stwierdzić z łzami w oczach, że „było to święto!”

Chiara przeżywała od dzieciństwa żywą, głęboką więź z Matką Boską. Każdego dnia odmawiała Akt Poświęcenia, ułożony przez zaprzyjaźnioną z nią Siostrę zakonną – w duchu św. papieża Jana Pawła II:

ODDANIE   SIĘ   MARYI O Panno Maryjo, która jesteś moją Matką i kochasz mnie tak bardzo Boską miłością! Przyjmij dzisiaj moje pragnienie, bym się Tobie poświęciła. Oddaje Ci całą siebie i moje życie, oddaję Ci moje ciało, moje myśli i uczucia, mą głęboką zdolność do kochania i poznawania tego, co prawdziwe. Wszystko, co jest moje, jest Twoje i należy do Ciebie. Oddaję Ci wszystko, by tak całkiem należeć do Chrystusa, który jest Życiem mojego życia.. Z wielką ufnością i miłością powtarzam: Jutrzenko, która mnie niesiesz do Jezusa: „Totus Tuus”.